Ronny Vandecandelaere brengt monologen op het toneel. Tobias SCHIFF, een 17-jarige Antwerpse Jood, werd met zijn familie in 1942 aangehouden door de Nazi's. Zijn zus, Lunia, werd bij de eerste razzia aan het Centraal Station te Antwerpen opgepakt en werd op transport gezet naar Auschwitz. Ze kwam nooit meer terug. Hij werd in Kozel gescheiden van zijn moeder. Ze werd op 40 jarige leeftijd onmiddellijk bij aankomst in Auschwitz vermoord in de gaskamers. Hij zag zijn vader de vrachtwagen opstappen die hem naar de gaskamers bracht. Alles werd hem afgenomen, zelfs zijn naam. Hij werd nummer 160275. Tobias overleefde deze bijna oninvoelbare gruwel .
Ronny Vandecandelaere was zo sterk aangegrepen door het getuigenis van Tobias dat hij besliste om dit getuigenis verder te zetten. Aan de hand van informatie van de familie Schiff en van zijn kampvriend Nathan Ramet, alsook dankzij documentatie van het Joods Museum van Deportatie en Verzet in de Dossinkazerne te Mechelen, schreef hij een theatermonoloog over de kampervaringen van Tobias en brengt hij deze monoloog ook zelf ten tonele. De theatermonoloog maakt tevens gebruik van de zeldzame foto's die nog bestaan van de slachtoffers. Een kopie van de transportlijst van het XXste konvooi werd ter beschikking gesteld door de Dienst voor Oorlogsslachtoffers (FOD Sociale Zekerheid) te Brussel.
Ronny Vandecandelaere is geen professionele acteur. In het beroepsleven was hij gevangenisdirecteur. Hij heeft als opleiding maatschappelijk werker. Hij begon bij de jeugdrechtbank van Kortrijk waar hij instond voor de plaatsing van kinderen. Hij werkte zich op tot gevangenisdirecteur. Zo was hij een tijd directeur van de gevangenis van Vorst ten tijde van de bende van Nijvel en de aanslagen van de CCC. Ook moest hij het hoofd bieden aan verschillende gevangenisopstanden. Later werkte hij in de gevangenis van Ruiselede waar hij een drugsproject startte. Later was hij nog directeur van de gevangenis van Brugge. In 2010 bereikte hij de pensioenleeftijd. Decennia geleden kwam er een eind aan de Tweede Wereldoorlog. Toen werd Ronny Vandecandelaere geboren. Hij is niet joods. Zijn familie had ook niet speciaal geleden onder de oorlog. Toch raakte de jonge Ronny Vandecandelaere ongelooflijk geboeid door WO II, en dan vooral door de concentratiekampen. ,,Ik weet niet echt hoe dat komt. Waarschijnlijk door de verhalen die mijn grootouders vertelden. Ik moest en zou er alles over weten.'' 45 jaar later puilt zijn boekenkast uit met fotoboeken van slachtoffers, naslagwerken en romans. Tussen al die boeken ligt een opvallend paars keppeltje. ,,Gekregen van de weduwe van Tobias Schiff, de concentratiekamp-overlever wiens verhaal ik vertel'', vertelt Vandecandelaere. ,,Toen ik mijn stuk voor het eerst speelde, is ze komen kijken. 'Ik zal het nooit meer vergeten', zei ze achteraf. Ze gaf mij dit keppeltje van haar man. Het is een van de mooiste relikwieën in mijn huis.'' Niet te stoppen Ontelbare discussies heeft Vandecandelaere de voorbije decennia al gevoerd over het nazisme. ,,Op feestjes probeer ik mij in te houden. Ik doe mijn best om niet zelf over het thema te beginnen. Maar als iemand ernaar vraagt, ben ik niet meer te stoppen.'' De ex-gevangenisdirecteur is dan ook bang dat er geen lessen uit getrokken zijn. ,,We hebben de jongste jaren de massamoord in Srebrenica gehad, er was de genocide in Rwanda, het drama in Darfour, Altijd opnieuw drijft het gevoel beter te zijn dan anderen, mensen tot waanzin. Dat is ook met de nazi's gebeurd.'' Daar ziet hij ook een link met zijn werk als gevangenisdirecteur. ,,Ik zie dagelijks hoe moeilijk ex-gedetineerden het hebben om opnieuw een plaats te veroveren in de maatschappij. Ze worden met de nek aangekeken, krijgen geen tweede kans. Toen ik eens bij een man op bezoek moest, schreeuwde zijn buurvrouw van de overkant: 'de moordenaar is niet thuis'. Die man was al vijftien jaar vrij. Dan denk ik: 'Toon toch wat meer mededogen'.'' Het kan vreemd klinken, zegt hij, maar ik vind het mijn taak om mensen daarover te vertellen. Discussiëren brengt geen zoden aan de dijk, dat heb ik al gemerkt. Daarom probeer ik nu hun hart te raken met dit toneelstuk.''
