Peter Dewaele was hoofd van de Cel Pedofilie van de Federale Gerechtelijke Politie Brussel en schreef in 2011 het boek “Kan je een geheim bewaren?” Mijn vijftien jaar ervaring als pedofiliespeurder’. 'Is pedofilie een ziekte? Moeten we de daders niet castreren? Kunnen we onze kinderen weerbaar maken tegen pedofielen? Hoe worden onderzoeken naar pedofilie gevoerd? Het zijn enkele van de vragen die Peter De Waele (°1963) , hoofd van de cel Pedofilie van de Federale Gerechtelijke Politie Brussel, dagelijks kreeg. Over pedofilie is een massa aan wetenschappelijke literatuur voorhanden, maar geen enkel boek geeft op een begrijpelijke en genuanceerde manier antwoorden op deze vragen.
"Kan je een geheim bewaren?" is er voor iedereen die meer wil weten over seksueel kindermisbruik in al zijn facetten.
Peter De Waele laat door middel van verschillende praktijkvoorbeelden de lezer mee kijken hoe de gerechtelijke politie pedofilie bestrijdt en welke impact deze gruwelverhalen hebben op politiemensen. Maar dit boek laat ook zien wie pedofielen zijn en hoe ze te werk gaan, en geeft concrete tips aan ouders om hun kind weerbaarder te maken. Het niet kunnen voorspellen van wat je gaat vinden tijdens een zoeking, maakt het ook zo mysterieus. En natuurlijk wakkert dat mysterieuze de nieuwsgierigheid van de politieman nog meer aan. Het is normaal dat je er voordat je aan de inval begint, er op rekent dat je goed zit, maar niet zelden hoop je bij de ontdekking van duizenden dvd's en cassettes dat de volgende kamer ook niet propvol gegevensdragers staat. Je moet uiteraard iedere dvd of cassette bekijken. Dat vergt veel energie, fysiek maar vooral psychisch. Je hoeft geen psycholoog te zijn om te weten dat het bekijken van kinderporno je wereldbeeld niet verbetert. Je ontdekt niet alleen mogelijk bewijsmateriaal tijdens een huiszoeking, je ontdekt natuurlijk ook wie iemand is en hoe hij leeft. Zo kleefde er bij een veertigjarige ingenieur, die nog bij zijn ouders woonde, overal post-its: zijn ouders waren op reis en de kleefbriefjes waren voor hem bestemd.
Zo lag er naast de deurmat een kattebelletje met: 'Vergeet je schoenen niet uit te doen.' In de keuken stond op de koelkast: 'Als je je melk neemt, zet die dan na gebruik onmiddellijk terug.' Ik had de indruk dat de man zich meer schaamde voor de briefjes die we aantroffen dan voor het ontdekken van zijn kinderpornocollectie. Misschien was het feit dat hij als kind werd behandeld er mee de oorzaak van was dat hij op zijn beurt niet kon converseren met volwassenen, en het ook nooit geleerd had. Onaanvaardbaar maar begrijpelijk dat hij contact zocht met kinderen, de enige mensen met wie hij wel had geleerd om relaties op te bouwen.
Recensie(s) over het boek De auteur, al vijftien jaar actief (het werden er 17) als pedofiliespeurder, geeft in dit boek genuanceerd antwoord op de meest prangende vragen rond pedofilie. Aan de hand van praktijkvoorbeelden neemt hij ons mee in de strijd van de politie tegen pedofilie. Hij laat ook zien welke impact deze gruwelverhalen hebben op politiemensen. Hij schetst het profiel van een pedofiel en legt de meest gebruikte werkwijzen uit. Bovendien geeft hij ouders enkele praktische tips om hun kind weerbaarder te maken. Zo besteedt hij bijvoorbeeld heel wat aandacht aan internetpreventie en het veilig gebruik van internet. Met zijn tips houdt hij ouders alert, maar zorgt hij er tegelijkertijd voor dat de lezer niet paranoïde wordt. Hij tracht om potentiele daders te doorgronden en te begrijpen. Hij wil te weten komen wat hen drijft en hun de weg tonen naar gedragsverandering. Hij breekt ook een lans voor de te schaarse daderhulpcentra. Het boek is toegankelijk geschreven, meer in spreektaal dan in schrijftaal. Het is een erg persoonlijk document geworden dat tot nadenken stemt.
Les Touches Pipi In 1996, even voor de zaak Dutroux losbarstte, werd er binnen de BOB een nieuwe cel opgericht rond seksueel kindermisbruik. Er werd vooral gefocust op het juist en correct interviewen van minderjarigen want dat gebeurde daarvoor niet zoals het hoorde. Die nieuwe cel werd in het begin op hoongelach onthaald bij de collega’s van de BOB. ‘Les touches pipi’ werden ze genoemd, maar stilletjes aan is er wel respect gegroeid voor het werk dat gedaan werd.
Dat idee voor een boek is er gekomen naar aanleiding van de vele voordrachten die hij overal in Vlaanderen gaf. Iedere keer kreeg hij zowat dezelfde vragen en het leek een goed idee om dat neer te schrijven in een boek. Eerst wou de uitgever hem opzadelen met een ghostwriter. Zeven keer zou hij met een journalist naar zee trekken voor een lange babbel. Na de eerste keer bedankte hij er feestelijk voor en stelde hij voor om het zelf te schrijven…want wie kon beter weten wat er moest neergepend worden? Een jaar lang heeft hij het boek met “stukken en brokken” geschreven en zijn sociaal leven heeft er hoegenaamd niet onder geleden zoals sommigen hem hadden voorspeld. Hij heeft het daarna maar één keer herlezen en in de uitgeverij hebben ze slechts vijf puntjes veranderd. Het is echt het boek van "Peter Dewaele" geworden. Vrienden zeiden toen het uit was: ‘Het is net of we jou horen praten’. Een gewoon boek is succesvol als er 1000 exemplaren verkocht worden, zijn boek klokte af op 3000.
In 2013 stopte Peter Dewaele als hoofd van de Cel Pedofilie bij de Brusselse federale politie en is hij woordvoerder geworden van Catherine De Bolle, commissaris-generaal van de Belgische federale politie. Na zeventien jaren speuren naar pedofielen had hij nood aan iets anders. Was de spreekwoordelijke emmer dan vol? Neen maar hij wilde niet op automatische piloot reageren.
